Verslag wandeltocht Dokkum, 14-12-2024

Het is kort voor het begin van de wandeltocht vanuit Siddeburen, helemaal in het oosten van het wingewest Groningen. Ik voelde een lichte aanraking, keer mij om en zie het altijd opgewekte gezicht van Tom van der Velde. “Dokkum?”, “Ja, doe ik voor je.” Einde gesprek, vlugger kan gewoon niet, Hoogste tijd dus om mij weer even aan jullie voor te stellen: Piet van Gorkum uit Sneek. Jullie zullen het nog een keer met mijn pennenvruchten moeten doen.

We zijn vandaag te gast in Dokkum, de meest noordelijke van de Friese steden. De stad ook van de aankomst van de voorlaatste etappe van de Elfstedenwandeltocht, met zijn gezellige terrassen.

Lang geleden leerden we op de lagere school een aantal gebeurtenissen, die belangrijk waren voor onze vaderlandse geschiedenis. Eén ervan was dat Bonifatius in het jaar 754 bij Dokkum was vermoord. De generaties na ons zullen deze kennis vermoedelijk niet meer massaal met zich meedragen. Dokkum en Friesland, dat zal vaak nog wel lukken, Maar Bonifatius wordt al weer mat moeilijker, zou zomaar het merk van de nieuwste e-bike kunnen zijn. En complotdenkers beweren met grote stelligheid, dat het jaar 754 nooit heeft bestaan.

We worden gastvrij ontvangen door de vrijwilligers van de voetbalvereniging Be Quick en vertrekken even voor half 9 voor de route van 35 km. Via één van de bolwerken, die de stad rijk is, lopen we met een sierlijke boog om de oude binnenstad heen. We vervolgen onze weg richting het oude kerkdorp Aalsum met z’n imponerende terp.

Daarna opnieuw naar Dokkum en plotseling staan we voor de watertoren, die ik uit eigen waarneming alleen uit de verte ken. Elfstedenwandelaars kennen dat gevoel, hij komt nooit dichterbij. Nog weer verderop komen we weer bij de startlocatie en vervolgen we na een bakje koffie onze route.

We lopen langs het water richting Dokkumer Nieuwe Zeilen, het imposante sluizencomplex uit 1729, dat nog steeds bestaat. Het complex zelf bereiken we niet.

Onderweg wordt het landschap ontsierd door een roestige schoorsteenpijp, die ook nog scheef staat. Het blijkt de voorbode te zijn van een industrieterrein, dat betere tijden heeft gekend. Hoewel er nog enige bedrijvigheid te bespeuren valt, is de rest van het terrein jarenlang verwaarloosd. Ik vraag aan een passerende wandelaar of ik mag opschrijven, dat het een haveloze bende is. Dat mocht, “want het is ook zo” antwoordde hij. In zekere zin is hij medeauteur van dit stukje proza.

We verlaten de waterkant en buigen linksaf om vervolgens het dorp Ie te bereiken. Het nostalgische centrum van het dorp kenmerkt zich door het grote aantal boerdijen. Ook hier worden we gastvrij onthaald voor vrijwilligers van een voetbalclub, de v.v. Oostergo. Na de koffie vervolgen we onze route over de Wâlddyk, die gedeeltelijk op een oude zeedijk is aangelegd en het Weardedbuorsterpaad. Daarna door de landerijen richting Keatlingwier. De plaatsnaam verwijst naar de familie Kattinga, die er eertijds bij een wier (terp) woonde.

We naderen langzaam, maar niet minder zeker het einde van de wandeltocht. Op het programma staat nog de doorkomst van de tweelingdorpen Driesum en Wâlterswald. Het verschil tussen de beide dorpen kan eigenlijk niet groter zijn, De binnenkomst in Driesum ademt de allure van een villadorp, terwijl de entree in Wâlterswald in belangrijke mate wordt bepaald door een aantal overjaarse vrachtauto’s, die kennelijk net meer nodig zijn en ergens op een erf zijn geparkeerd.

In Wâlterswald is er nog gelegenheid voor een laatste bakje koffie, waarna al snel de finish in zicht komt.

Ik heb onderweg volop genoten van de heel mooie waterpartijen, de leuke dorpen en het weidse Friese landschap. Namens alle 380 wandelaars wil ik iedereen, die deze tocht voor ons mogelijk heeft gemaakt, daarvoor hartelijk dank zeggen. Heel fijn, dat jullie dat allemaal voor ons willen doen!

Piet van Gorkum, Sneek

Klik HIER voor het fotoverslag van deze tocht. (foto's: Jacob Mook)