Een dag uit het leven van een bestuurslid/vrijwilliger

Muntendam 10 december 2016: de Ommelander Wandeltocht

Vrijwilliger wordt je vrijwillig , maar daarna is het over en niet vrijblijvend meer.
Vandaag is zo’n dag dat ik eraan moet geloven. Geen gewandel, maar zaalwacht.
Je bent dan een beetje “baas” voor een dag.

Ik ben vergeten de navigatie in te schakelen, ik heb de tocht tenslotte al eens voorgelopen.
Echter kwam ik toen van een andere kant. Ik rij keurig achter een auto aan, die volgens mij ook die kant op moet. Tja en dan blijft hij stil staan.
Gelukkig zijn daar de FLAL-borden en ik rij dan ook keurig naar achterkant van de sporthal. Normaal geen probleem, maar met een wagen volgeladen toch iets minder.
Maar het komt toch nog goed en ik hoef niet zo ver te lopen met de “zooi”.
Ja. er wordt wat meegesleept voor een wandeltocht en het wordt ook nog allemaal gebruikt ook. 
Snel de boel klaar zetten en dan snel een kopje koffie.

De eerste wandelaar staat al klaar om in te schrijven. Helaas meneer, er wordt niet om 7.30 uur gestart.
Toch begint het al wat drukker te worden. Er moet natuurlijk ook gesocialized worden, men heeft elkaar een week gemist.
De routes liggen achter de tafel klaar, maar niet ver genoeg weggestopt. Dit wordt natuurlijk door een aantal wandelaars met scherpe ogen opgemerkt. De verleiding is te groot en de drang om te starten is niet te houden. De stapel is iets kleiner en de eersten zijn op pad.

Tegen 9.00 uur gaan de 35km lopers op pad. Buiten staat een uitdeler en ik blijf binnen bij de buitendeur staan. Dit levert 2 voordelen op. Ik wordt niet nat, want het miezert. En de gang is vrij smal, dus de wandelaars moeten keurig achter elkaar lopen. Op deze manier wordt ik niet belaagd.

De 25km lopers willen ook graag weg, maar helaas, ze moeten nog even wachten.
Wachten is natuurlijk vervelend en er staan al een flink aantal buiten in de startblokken.
Vandaag hebben ze pech. In een vlaag van verstandsverbijstering, of hoe je het ook maar noemen wil, besluit ik de routes binnen uit te delen. Ik wordt geholpen door de Rode Kruis mannen.
Ik heb de gezichten niet gezien van de buitenstaande wandelaars, die ineens zien dat het er vandaag een beetje anders aan toe gaat. Dat plezier heb ik gemist, maar het was binnen wel even lachen.
Gelukkig heb ik geen kwade gezichten gezien. Ach, wandelaars zijn gemakkelijk volk.

Als iedereen weg is wordt de boel omgebouwd. Er komt nog meer “zooi” uit de auto, wat allemaal uitgestald moet worden. De boekjes worden gestempeld en voorzien van plaatjes. De medailles worden gemaakt. Natuurlijk wel eerst even tellen hoeveel er besteld zijn. 336 blaadjes doorspitten.
Vervolgens weer 336 blaadjes “overnemen” op de deelnemerslijsten. Pff, niet het leukste klusje en hopelijk niet zo lang meer, maar je ziet wel waar alle deelnemers vandaan komen.

En dan zijn er nog de pijlers die allang op pad zijn. Zij hebben hun tassen ook al gekregen. De Rode Kruis mannen die naar hun plaats moeten worden gebracht. O ja, niet vergeten om de calamiteitenplannen mee te geven en hun zakje voor versnaperingen.

Bellen naar de rusten om door te geven hoeveel er komen. Hier ga ik bij een rustpunt even in de fout, maar gelukkig is er een reddende engel.
Tegen lunchtijd hebben we de boel aan de kant en mogen we van een kopje soep genieten.

Dan wordt er gebeld en moet de bezemwagen uitrukken. Jammer voor de wandelaar, maar gelukkig hoeft 112 er niet aan te pas te komen.

Wij zijn klaar om de wandelaars weer te begroeten. En zoals dat altijd gaat, begint het met druppels en dan komt er een stortvloed. Het loopt allemaal prima, maar er blijft weinig tijd over om een praatje maken. Wat wel lukt is om knieperties te verkopen. Een muziekvereniging staat aan de andere kant van de sporthal de hele dag al te bakken. Wij mochten ‘s morgens proeven van de misbaksels en die waren heerlijk. De jeugd gaat naar Canada om wat concerten te geven en wil graag wat zakgeld mee. Wij willen wel graag helpen, zulk ondernemerschap moet je stimuleren.
De doos wordt op de tafel gezet en moet een paar keer worden bijgevuld. De muzikanten waren wel tevreden en de “echte” verkoop moest nog beginnen.
Ondertussen moeten de kaartjes gecontroleerd worden en worden er medailles uitgedeeld. “Waar kan ik een stempel krijgen? Daar links”.

De kaartjes moeten weer op volgorde, binnenkort hopelijk ook verleden tijd.
Na de stortvloed begint het weer te druppelen. Dan heb je tijd om een praatje met de wandelaars te maken en tussendoor begin je stiekem al wat op te ruimen.
De pijlophalers komen binnen. Hun taak zit er nog niet op, want de “zooi” moet weer in de auto.
Iedereen helpt mee en dan is het nog even afrekenen met de kroegbaas en kan er tevreden huiswaarts gekeerd worden.
Het was, ondanks het iets mindere weer, een mooie dag met een mooie verrassende route.
Maar dat wist ik al. Als vrijwilliger heb je soms ook een streepje voor.

Liana Zuidema